Groeien; een hele onderneming.

Tien jaar bestaan we nu. Ruim. Elf jaar geleden al wist ik dat mijn ondernemingsplan niet geschikt was voor een solo-act. Teveel specialisaties, teveel uiteenlopende disciplines. Die toch bij elkaar horen.

Voor mij, ik moet inmiddels zeggen voor ons, is het logisch dat het allemaal bij elkaar hoort. Een bedrijf op de kaart zetten omvat nou eenmaal veel.
Identiteit, kernwaarden, strategie. Naam, logo en huisstijl. Communicatie, online en “traditioneel”. Presentatie; pitch, Prezi en persoonlijk. Met kleding, kleur, en als het even kan charisma. Klantbeleving, gedrag, ambassadeurschap. De belevingseconomie is een hele opgave. Oei, dat klinkt bijna als een klacht.

Maar zo zien wij dat niet! Integendeel, we zien het als een opdracht. Een hele leuke permanente opdracht. Om onze klanten te helpen uit te dragen wie ze zijn, en wat ze te bieden hebben. Wat ze specifiek maakt; onderscheidt van de rest. Want dat is het enige wat telt in deze tijd. En daarmee dus de sleutel tot succes.

P’s? Vergeet het maar. De traditionele marketingmix heeft afgedaan. Plaats? Niet meer van belang; we gaan “global”. Prijs? Steeds minder doorslaggevend. Dure spullen die we willen gaan als warme broodjes over de toonbank. Promotie? Welnee, we vinden zelf wel wat we zoeken op het moment dat we dat willen. Reclame klikken we weg of we gebruiken het blok voor een pauze om onszelf een nieuw drankje in te schenken (of een eerder drankje op de eindbestemming te brengen).

Ik wist het al een poosje, maar kan me de vraag nog goed herinneren toen ik in het eerste jaar mijn verkenningsronde deed bij diverse businessclubs. “Wat doe jij?” Waarop ik dan antwoordde: ik geef imago-advies. Steevast kwam daar achteraan: “Goh, leuk. En wat doet je man?” Verbaasde blikken als ik dan antwoordde: “Ik heb geen man.” Als ze dan echt nieuwsgierig waren kwam er vervolgens: “Huh, kun je daarvan leven dan?” Ja meneer, dat kan ik.

Natuurlijk was het niet eenvoudig in het begin. Sterker nog: met niets anders beginnen dan een idee waar driekwart van de wereld (en dat is een voorzichtige inschatting) nog niet klaar voor is dat is verdomd lastig. Na twee jaar was ik door mijn reserves heen en nam ik een bijbaan voor drie avonden c.q. nachten in de horeca. Vier maanden later had ik mijn eerste hulpkracht aangenomen, en vervolgens gemiddeld elk jaar één. Ten minste: dat was het plan. Groeien, dat wilde ik! Voor de kennis, de kunde, de creativiteit, de interactie. Voor het complete aanbod, en de stabiliteit.

Het ging goed, tot rondom de vijf. Van vier naar vijf en weer terug naar vier. Naar vijf, en zes, zeven en acht, en weer terug naar vier. Naar vijf. Zes. En weer vijf. Vier. Pff, wat is dat lastig!
Als je doet wat je deed, dan krijg je wat je kreeg. Ik moet dus wat anders doen om daar doorheen te komen. Daar heb ik de afgelopen jaren veel mee geëxperimenteerd en goed over nagedacht. Het plan is klaar. Nu nog even doen.